Wielki Tydzień

Tydzień zadumy

Rozmyślań

Analiz

Potrzebnych

Niezbędnych

Zbędnych

Niepotrzebnych

"...Poniedziałek, wtorek i środa Wielkiego Tygodnia są dniami w sposób szczególny poświęconymi pojednaniu..."

Koleżanka w pracy, jeszcze niedawno bliska przyjaciółka, przyszła złożyć życzenia, wyszła z pianą na ustach...

To trwa już kilka lat. 

Nie potrafi pogodzić się z myślą, że Ktoś obok może mieć ułożone życie w miarę wygodnie, 

nie musi chodzić w najmodniejszych ciuchach, 

nie zieje jadem na bliźnich, 

jest pogodny, uśmiechnięty, 

ma jeszcze rodziców, 

dzieci, które są zaradne życiowo, miłe, mądre,

awansuje w pracy nie pnąc się po plecach koleżanek,

na co dzień dopisuje mu humor i zdrowie ...

Już nie mam siły być wyrozumiała, bo ma chorą tarczycę, albo przechodzi menopauzę, albo mąż jest chory, albo córka rozstała się z przyjacielem, albo jest zmęczona pracą, bo już jest w wieku emerytalnym, ale boi się zostać z mężem w domu, więc przychodzi do pracy i z cierpiętniczą miną stara się wszystkim udowodnić, że jest niezastąpiona, a gdy zdarza się jej wpadka, jak wszystkim dookoła, zawsze znajdzie chłopca do bicia...

Pojednanie... 
Ile lat można podejmować próby wyciągnięcia ręki, dostawać po niej baty, lizać szramy, niedostrzegać złośliwości, pomijać milczeniem zaczepki, uśmiechem kwitować chamskie odzywki?

Rok, dwa, trzy, pięć...